ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Στις προηγούμενες θεματικές ενότητες έγινε λόγος για τα στάδια που περνούν οι γονείς μετά την διάγνωση ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες και τους διαφορετικούς χειρισμούς που γίνονται σε κάθε τύπο οικογένειας. Τι επιπτώσεις έχει όμως, το παιδί στη ζωή του ζευγαριού; Έχει περισσότερες ή λιγότερες πιθανότητες (όπως υποστηρίζουν κάποιοι ερευνητές), επιβίωσης ο γάμος όταν υπάρχουν ένα ή περισσότερα παιδιά με δυσκολίες στην οικογένεια; Τα προβλήματα μεταξύ των γονέων είναι συχνά. Το πιο σύνηθες είναι η επίρριψη ευθυνών από τον ένα στον άλλο, ιδιαίτερα όταν υπάρχει θέμα κληρονομικότητας της ίδιας ή παρόμοιας διαταραχής, από την πλευρά κάποιου γονιού, ή αν η διαταραχή είναι αποτέλεσμα κάποιου λανθασμένου χειρισμού κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης ή ενός ατυχήματος που συνέβη στην βρεφική / παιδική ηλικία.
Οι γονείς όμως δεν πρέπει να ξεχνούν ότι κανείς δεν επιλέγει και δεν είναι υπεύθυνος για την κληρονομικότητα του και ότι και αυτοί είναι άνθρωποι που έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθη.
Το ζευγάρι επιφορτισμένο με την καθημερινή φροντίδα του παιδιού ,παραμελεί τόσο την φροντίδα του εαυτού του, όσο και της σχέσης του, ξεχνώντας όλους τους υπόλοιπους ρόλους του. Αν και τα τελευταία χρόνια ο ρόλος του πατέρα έχει διαφοροποιηθεί, με αποτέλεσμα να συμμετέχει ισότιμα και ενεργά στις οικογενειακές υποχρεώσεις, η μητέρα συχνά αισθάνεται ότι σηκώνει το μεγαλύτερο φορτίο. Πολλές φορές νιώθει μόνη στον αγώνα που δίνει, με τον πατέρα απόντα. Μπορεί όμως ο ένας από τους δύο γονείς να μην συμμετέχει, όχι επειδή δεν νοιάζεται, αλλά είτε επειδή ο ίδιος δεν το αντέχει, είτε θεωρώντας ότι δεν έχει τις γνώσεις και τις δεξιότητες να ασχοληθεί σωστά με το παιδί του, είτε επειδή και ο άλλος γονιός δεν του αφήνει «χώρο» στην φροντίδα του, αφού αναλαμβάνει μόνος του τα πάντα. Το ζευγάρι συχνά λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά και φοβούμενο συναισθήματα οίκτου από τον περίγυρο, χάνει την επαφή με τους φίλους του και μειώνει δραματικά τις εξόδους για ψυχαγωγία, περιορίζοντας όμως έτσι τις διεξόδους εκτόνωσης, που του είναι απαραίτητες, αφού και οι ίδιοι δεν είναι ανεξάντλητη πηγή ενέργειας και συναισθηματικής δύναμης. Γι’ αυτό πρέπει μέσα στην νέα τους πραγματικότητα και για να μην καταρρεύσουν μελλοντικά, όταν αισθανθούν ότι ο γάμος τους κλυδωνίζεται, να μην διστάσουν να ζητήσουν την βοήθεια κάποιου ειδικού, να βρουν χρόνο για την σχέση τους και να αφιερώσουν χρόνο και για την ψυχαγωγία τους με ή χωρίς το παιδί. Να αφήσουν ανοικτή την επικοινωνία με άλλα άτομα, γιατί πάντα υπάρχει κάποιος φίλος που θα τους ακούσει, ακόμα και αν δεν έχει παρόμοια βιωματική εμπειρία. Να μιλούν για τα συναισθήματά τους και τις ανησυχίες στον σύντροφό τους και θα διαπιστώσουν ότι είναι κοινοί, να προσπαθήσουν να μοιράζονται τις υποχρεώσεις για την μέριμνα του παιδιού, εξηγώντας ο ένας στον άλλο την αναγκαιότητα της ενεργούς συμμετοχής και των δύο γονιών.
Συνήθως οι οικογένειες που βιώνουν τέτοιες δοκιμασίες, αναπτύσσουν ισχυρότερους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της, αποκτούν μεγαλύτερη αυτογνωσία και ωριμότητα, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε οικογενειακό επίπεδο και αντέχουν τις δυσκολίες και τις ματαιώσεις της ζωής, πολύ περισσότερο από άλλες οικογένειες και τελικά χωρίζουν σπανιότερα από άλλα ζευγάρια.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αναγνώστης"