Εβδομάδα των παθών

Αυτή η εβδομάδα για του περισσότερους μαθητές χαρακτηρίζεται ως η εβδομάδα των «παθών». Όχι βέβαια γιατί ήρθε νωρίτερα το Πάσχα, αλλά γιατί είναι η εβδομάδα που οι μαθητές της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τόσο στα δημόσια όσο και στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια παίρνουν τους βαθμούς τους.
Για κάποιες οικογένειες είναι μια μέρα σαν τις άλλες που τυπικά θα πρέπει να πάνε να ενημερωθούν για την βαθμολογία των παιδιών τους αφού και οι ίδιοι και τα παιδιά γνωρίζουν εκ των προτέρων την απόδοση τους στο τρίμηνο και έχουν δώσει στην έννοια της σχολικής βαθμολογίας φυσιολογικές διαστάσεις.
Υπάρχει όμως και μια άλλη μερίδα μαθητών και οικογενειών γενικότερα που δυστυχώς είναι η μεγαλύτερη, όπου η μέρα αυτή είναι γεμάτη άγχος, ψυχοσωματικά προβλήματα, όπως πονοκεφάλους, κοιλόπονους, φόβο. Είναι το άγχος των παιδιών για τα επικριτικά σχόλια που θα ακούσουν από τους γονιούς, τις τιμωρίες που θα υποστούν, τα σχόλια που θα ακούσουν και τις επιπλήξεις, εάν οι βαθμολογία δεν θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες αυτών. Γιατί τις περισσότερες φορές ενώ τα παιδιά βαθμολογούνται σύμφωνα με τις δυνατότητες τους, εμείς ως γονείς δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι το παιδί μας μέχρι εκεί μπορεί, ότι ίσως να μην μπορέσει να μπει στο πανεπιστήμιο και να γίνει γιατρός ή μεγαλοδικηγόρος σαν τον γιό της γνωστής μας.
Κάποια στιγμή η πίεση των γονιών και του σχολείου θα αποδώσει αλλά πρόσκαιρα.
Αυτή την πίεση το παιδί θα την βγάλει πάνω του είτε εμφανίζοντας ψυχοσωματικά προβλήματα, είτε παρουσιάζοντας επιθετική συμπεριφορά, ή αρνούμενος να συνεχίσει να μελετά και να ασχολείται με το σχολείο.
Δεν είναι τυχαίο πως τα παιδιά που έχουν πιεστεί με κάποιο τρόπο να διαβάσουν και πολύ περισσότερο τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, αρνούνται να φυλλομετρήσουν οποιοδήποτε άλλο έστω βιβλίο πέραν του σχολικού τους.
Και αν αυτά τα παιδιά τελικώς χάνουν κάτι από τη ζωή τους, κάτι σημαντικό δεν είναι η εισαγωγή στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά η αγάπη για την ίδια γνώση.
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου οι μόνες μορφές ευφυΐας που γίνονται αντιληπτές είναι οι Γλωσσικολεκτική και η λογικομαθηματική, τα παιδιά που έχουν δυσκολίες στον προφορικό και γραπτό λόγο, στην μαθηματικά σκέψη «χάνονται» και πιθανών χάνονται παιδιά με ιδιαίτερες μουσικές και καλλιτεχνικές δυνατότητες μαζί με ταλέντα στις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις όταν σε ένα άλλο σχολικό περιβάλλον καταλληλότερο γι’ αυτά, θα αναδεικνυόταν το ταλέντο τους και θα πετύχαιναν στην ζωή τους. Σ’ αυτό το σχολικό περιβάλλον που φοιτούν, ματαιώνονται, καταρρακώνεται η αυτοεκτίμηση τους και η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και γίνονται αντικείμενα αρνητικών σχολείων και από τους γονείς και από τους συμμαθητές τους.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν το έχουν οι γονείς των παιδιών με την χαμηλότερη βαθμολογία αλλά πολλές φορές οι γονείς των παιδιών με την υψηλή βαθμολογία.
Πολλά δράματα βλέπουμε να εκτυλίσσονται στους διαδρόμους των σχολείων όπου οι γονείς των μαθητών της δευτ/ας κυρίως εκπαίδευσης απογοητευμένοι από το 18 ή το 19 πολλές φορές των παιδιών τους προσβάλλουν το παιδί μπροστά στους συμμαθητές του και στους άλλους γονιούς γιατί δεν αρίστευσαν όπως οι ίδιοι ήλπιζαν.
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν την γνώση και να αποκτήσουν εσωτερικά κίνητρα, να μάθουν να είναι επιμελή και εργατικά όχι για τους γονείς, ούτε για την επιβράβευση, ούτε για την βαθμολογία αλλά για την αληθινή χαρά που δίνει η ίδια η γνώση.
Ας αγαπήσουμε εμείς οι γονείς τα παιδιά μας γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα θέλαμε να είναι και ας ξεχωρίσουμε τις ανάγκες των παιδιών από τις δικές μας, να τα απελευθερώσουμε από τα δεσμά μας για να τα δούμε κάποτε ευτυχισμένα με ελεύθερο πνεύμα.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αναγνώστης"